۳۵ سال پیش در چنین روزی رابرت برنز وودوارد شیمیدان آلی آمریکایی چشم از جهان فروبست. این دانشمند بزرگ اگرچه به‌دور از هیاهو و هیجان به تحقیقات و پژوهش پرداخت، ولی بار علمی و دستاوردهایش باعث شد تا بسیاری از وی به عنوان برترین شیمیدان آلی قرن بیستم یاد کنند.
۳۵ سال پیش در ۸ جولای ۱۹۷۹ رابرت برنز وودوارد شیمیدان آلی آمریکایی در شهر کمبریج ماساچوست و در ۶۲ سالگی چشم از جهان فروبست. این دانشمند، سهم بزرگی در کمک به شیمی آلی مدرن به خصوص در سنتزها و تعیین ساختار پیچیده مواد طبیعی داشت. به موجب خدمات علمی این دانشمند، جایزه نوبل شیمی سال ۱۹۶۵ به وی تعلق گرفت.
رابرت وودوارد در تاریخ ۱۰ آوریل ۱۹۱۷ در بوستون چشم به جهان گشود. از همان سال‌های ابتدایی که آموختن را آغاز کرد، علاقه‌ی شدیدی به علم شیمی نشان داد. زمانی که وارد دبیرستان شد قادر بود تمامی آزمایش‌های لودویک گترمن را به تنهایی انجام دهد. رابرت وودوارد در سال ۱۹۳۴ توانست وارد دانشگاه MIT شود، ولی بدلیل نتایج ضعیف در ترم پاییز از ادامه تحصیل محروم شد. در ترم پاییز ۱۹۳۵ دانشگاه MIT مجددا به وی فرصت ادامه تحصیل داد تا اینکه سرانجام رابرت جوان توانست لیسانس خود را از دانشگاه MIT دریافت کند. رابرت وودوارد اولین کار تحقیقاتی مهم خود را در اوایل دهه‌ی چهل میلادی با انتشار چندین مقاله در خصوص توضیح کاربرد طیف بینی فرابنفنش در تشریح ساختار مواد طبیعی انجام داد. وودوارد مقدار وسیعی از اطلاعات تجربی را جمع آوری کرد و سپس با مطالعه و بررسی آن‌ها یک سری قوانین را مشخص کرد که به نام خود وی یعنی قوانین وودوارد شهرت یافته‌اند.
در سال ۱۹۴۴ رابرت وودوارد به کمک محقق دوره فوق دکترای خود ویلیام ون اگرز گزارشی را در خصوص ترکیب آلکالوئید کینین تهیه کرد که برای درمان بیماری مالاریا از آن استفاده می شد. در خلال دهه‌ی 40 میلادی قرن بیستم وودوارد توانست بسیاری از ترکیبات پیچیده طبیعی را شامل کینین، کورتیزون، استریکنین، لیزرجیک اسید، رزرپین، سبزینه یا کلروفیل، سفالوسپورین، کلشیسین را مشخص کند. وودوارد توانست دوران جدیدی را در علم شیمی آلی خلق کند که گاها از آن به عنوان عصر وودواردین نیز یاد می‌شود.
رابرت وودوارد در خلال جنگ جهانی دوم به عنوان مشاور در پروژه پنیسیلین فعالیت می‌کرد. وودوارد همچنین از روش طیف بینی فروسرخ برای خوردگی شیمیایی جهت مشخص کردن ساختار مولوکول‌های پیچیده استفاده کرد که این خلاقیت وی در نوع خود قابل تحسین است. وودوارد از این روش توانست ساختار مولوکول‌های پیچیده‌ای چون کربومیسین و اکسی تتراسایکلین را مشخص کند. رابرت وودوارد در طول عمر خود بیش از 200 مقاله علمی را منتشر کرد و تحقیقات گسترده‌ای در علم شیمی آلی از خود به یادگار باقی گذاشت. در کنار پژوهش و تحقیق وودوارد توانست بیش از 200 دانشجوی دکترا و فوق دکترا را آموزش دهد و تربیت کند که بسیاری از آن‌ها چون رابرت ویلیامز دانشگاه کلورادو، هری واسرمن دانشگاه ییل، یوشیتو کیشی دانشگاه هاروارد، استیوارت شریبر دانشگاه هاروارد، ویلیام روش موسسه تحقیقاتی اسکریپس، استیون بنر دانشگاه فلوریدا و ... از دانشمندان و استاتید بزرگ در دنیای علم به حساب می‌آیند.
رابرت وودواد دایره المعارف کامل علمی شیمی به حساب می‌آمد و حافظه بی‌نظیری در خصوص جزئیات داشت بطوری که در مناظره‌های علمی در خصوص علم شیمی همگان را به حیرت وا می‌داشت. سطح عمیق دانش علم شیمی و همچنین قابلیت بی‌نظیری که این دانشمند بزرگ در بکارگیری مفاهیم آکادمیک بصورت کاربردی داشت، وی را تبدیل به بزرگترین دانشمند شیمی آلی قرن بیستم میلادی کرد. وودوارد بیش از بیست مدرک علمی افتخاری شامل هفت دکترای افتخاری از دانشگاه‌های بزرگی چون هاروارد ، کمبریج دریافت کرد. در کنار تمام این افتخارات جامعه علمی جهان در سال ۱۹۶۵ وی را مفتخر به دریافت جایزه نوبل شیمی کرد.
سرانجام رابرت وودوارد در ۸ جولای ۱۹۷۹ و در ۶۲ سالگی بعد از عمری تحقیق و پژوهش چشم از جهان فروبست.